5 oktober 2012
Vroeg in de morgen naar Çatal Hüyük (Turks: çatal = vork; hüyük = heuvel) was een belangrijke neolithische nederzetting in het zuiden van Centraal-Anatolië. De oudste bewoningslagen dateren van ca. 7500 v. Chr. De site werd in 2012 door UNESCO op de werelderfgoedlijst gezet.
De plaats bleef ruim 1000 jaar lang bewoond maar raakte rond 6200 v.Chr. in verval. Hoewel men aanneemt dat deze gebeurtenis mogelijk is veroorzaakt door onenigheid met betrekking tot de sociale orde binnen de nederzetting, zou het verval ook kunnen zijn veroorzaakt door het binnenvallen van migranten uit de ondergelopen gebieden rond de Zwarte Zee.Mogelijk ook werd Çatal Hüyük verlaten wegens uitputting van de bodem, waarna men uitweek naar nieuwe gronden. Met zijn 13 hectare is het tot nu toe de grootste en meest ontwikkelde nederzetting uit de late steentijd die gevonden is.
In 1958 werd Çatal Hüyük bij toeval door plaatselijke boeren ontdekt. De nederzetting kreeg echter pas wereldfaam door de opgravingen onder leiding van James Mellaart tussen 1961 en 1965. Bij die opgravingen bleek dit deel van Anatolië het centrum te zijn geweest van een hoogontwikkelde neolithische cultuur. Mellaart viel echter bij de Turkse autoriteiten in ongenade en werd uit Turkije verbannen, waarna er een eind kwam aan de opgravingen. Tot 1993, toen het werk werd hervat door de eveneens Britse archeoloog Ian Hodder van de universiteit van Cambridge.
Vroeg in de morgen naar Çatal Hüyük (Turks: çatal = vork; hüyük = heuvel) was een belangrijke neolithische nederzetting in het zuiden van Centraal-Anatolië. De oudste bewoningslagen dateren van ca. 7500 v. Chr. De site werd in 2012 door UNESCO op de werelderfgoedlijst gezet.
De plaats bleef ruim 1000 jaar lang bewoond maar raakte rond 6200 v.Chr. in verval. Hoewel men aanneemt dat deze gebeurtenis mogelijk is veroorzaakt door onenigheid met betrekking tot de sociale orde binnen de nederzetting, zou het verval ook kunnen zijn veroorzaakt door het binnenvallen van migranten uit de ondergelopen gebieden rond de Zwarte Zee.Mogelijk ook werd Çatal Hüyük verlaten wegens uitputting van de bodem, waarna men uitweek naar nieuwe gronden. Met zijn 13 hectare is het tot nu toe de grootste en meest ontwikkelde nederzetting uit de late steentijd die gevonden is.
In 1958 werd Çatal Hüyük bij toeval door plaatselijke boeren ontdekt. De nederzetting kreeg echter pas wereldfaam door de opgravingen onder leiding van James Mellaart tussen 1961 en 1965. Bij die opgravingen bleek dit deel van Anatolië het centrum te zijn geweest van een hoogontwikkelde neolithische cultuur. Mellaart viel echter bij de Turkse autoriteiten in ongenade en werd uit Turkije verbannen, waarna er een eind kwam aan de opgravingen. Tot 1993, toen het werk werd hervat door de eveneens Britse archeoloog Ian Hodder van de universiteit van Cambridge.
Zo was het:
en zo is het nu: 18 verdiepingen diep!
Op de laatste dag van dit gedeelte van onze reis bezoeken we ook nog drie musea. want het staat in het programma :-)
Het archeologisch museum laat bijv. een spiegeltje en een gesp uit 7000 jaar voor Chr. zien en sarcofagen met afbeeldingen van Heracles uit de Romeinse tijd zien. Een mooi tegelmuseum gevestigd in een Koranschool. Te veel om op te noemen allemaal, maar toch een heerlijke dag. En dat niet alleen voor ons; ook de Turken in dit bolwerk van de Islam (Konya) genieten van de vrijdagmiddag:
Eenmaal terug in het hotel moest er nog gepind worden in de stad en daarna ondernamen we pogingen om de tickets voor 13 oktober in orde te krijgen, hetgeen maar gedeeltelijk lukte. Geen reclame voor het reisbureau dat zich er lekker gemakkelijk van afmaakt. Eenmaal aan de kust gaan we ons er verder in verdiepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten