Foto's

Klik hier.

Oost, west.....

Zaterdag 13 oktober 2012 zijn we goed verzorgd door Turkish airlines met een overstap in Istanbul relaxed naar Amsterdam gevlogen. Boven Istanbul vanuit het vliegtuig een prachtig uitzicht op deze enorme stad.

Op Schiphol werden we verwelkomd door Lies c.s. en niet te vergeten Boets, beter kon het echt niet.

We kijken terug op een heerlijke reis, met name de tweede week was een groot succes.

Voor herhaling vatbaar zo'n constructie?

Lycian Way - eerste etappe

Vandaag hebben we de eerste etappen van de Lycian Way gelopen, een kleintje.
Met de auto naar Kayakoy en dan te voet door de verlaten stad naar de kust naar Oludeniz, een badplaats gelegen aan een prachtige baai, de Blue Lagoon.

Het pad was steil en het landschap onherbergzaam. De route was aangegeven, maar soms moest je toch goed zoeken en vooral goed opletten.
Het ging eerste steil omhoog door de verlaten stad en later weer steil naar beneden naar het strand. Al met al een zware tocht, die we echter goed volbracht hebben.

Het bier in de strandtent was dus echt verdiend.
's Avonds was er naast ons hotel een Russisch feest en konden we tot laat in de nacht meeswingen :-)

Van hoog naar laag naar Sint

Met de auto de bergen in, naar Tlos:

Tlos ligt op 45 km afstand van Fethiye. Als een van de 6 grote steden uit het Lycische Rijk was Tlos het sportcentrum van de federatie van het Lycische Rijk. Tlos is de oudste stad in het Lycische gebied. Archeologische opgravingen hebben getoond dat het bestaat sinds het jaar 2000 v. Chr.

Het oude Lycische fort Tlos heeft prachtige graftomben waar je ook echt in kunt kijken. Hier vloog in de oudheid de mythologische held Bellaforonte met zijn gevleugelde paard Pegasus rond. 

In het overwoekerde theater, gelegen in de beschutting van de akropolis, kan men de blokken met beeldhouwwerk vinden die de maskers van acteurs voorstellen. Verderop staat het badhuis, met zijn prachtige ramen met zeven bogen die over de vallei van de Xanthos uitkijken. Een vervallen, maar nog goed herkenbaar aquaduct zorgde voor water.

We dalen  af naar de kloof van Saklikent, vlakbij het Toros gebergte tussen Fethiye en Kas. De kloof is in  de jaren 80 ontdekt is door dorpelingen. 

Saklikent Kloof “Verborgen Vallei” is steil en nauw en 18 km lang. Het is een van de langste en diepste kloven van Turkije. Het is zo diep dat de zon niet eens het water kan verwarmen, waardoor het water in de zomer nog ijskoud is. Deze kloof met lijmstenen wanden is door het verschuiven van aardplaten en erosie van water ontstaan. Je kunt er doorheen lopen en eventueel op een van de vele houten terrasjes iets drinken of eten. Er worden waterschoenen te huur aangeboden zodat je  droge voeten houdt.

Na dit avontuur rijden we verder naar beneden, naar de kust, naar het legendarische Patara, geboortestad van de Sint.

Over de herkomst van het Sinterklaasfeest bestaan verschillende theorieën. De meest gangbare is dat het feest van Sinterklaas is te herleiden van Sint Nicolaas van Patara. Nicolaas van Patara werd in het jaar 270 geboren in Patara in Lycië (een gebied in het huidige Turkije). 

Al vanaf zijn geboorte zou hij heel bijzonder zijn geweest. Zo zou hij direct na zijn geboorte rechtop in zijn badje zijn gaan staan met zijn handen gevouwen om God te danken voor zijn geboorte. Ook weigerde hij moedermelk op de vastendagen woensdag en vrijdag

Op jonge leeftijd werd hij bisschop van Myra, de toenmalige hoofdstad van Lycië. Als bisschop heeft Nicolaas veel voor de arme bevolking gedaan en vele wonderen verricht. Er doen vele verhalen de ronde over zijn leven, met name van zeelui die in nood verkeerden, hem aanriepen en door hem werden gered. Zo werd hij de beschermheilige van onder andere zeelieden.

Op 6 december 342 stierf hij en pas jaren later werd hij door de kerk heilig verklaard vanwege zijn vele goede daden. Nicolaas werd Sint Nicolaas en later door ons verbasterd tot Sinterklaas. Na zijn heiligverklaring werd zijn sterfdag 6 december voor de kerk een feestdag. De sterfdag van een heilige wordt vaak de avond ervoor gevierd, vandaar ook dat wij de avond ervoor, op 5 december, pakjesavond vieren.

Het (betaalde) strand van Patara is te bereiken via opgravingen, die we overslaan, want de woeste golven lokken . Dit valt echter tegen: er staat een zeer sterke stroming en de zeebodem zit vol grote kuilen, zodat we ons tevreden moeten stellen met een lekkere lunch in de open strandtent. 

Water op water

Vandaag hebben we een boottocht gemaakt over de Baai van Fethiye en de Egeïsche Zee.Er was een jolige groep Engelsen aan boord, getooid met tatoos, heel sportief en duidelijk aanwezig.
Na een half uur ging de muziek aan en kon de dag niet meer stuk.
Zo nu en dan ging de boot voor anker en kon er gezwommen worden. Ondanks het mindere weer ging men te water en dobberde vrolijk een half uurtje rond.
Drank was gratis en onbeperkt aanwezig en vanaf 10 uur was men aan het bier,
Maar goed  ook, want tegen 12 uur begon het enorm te regenen en te onweren en bleef je met een glaasje rood nog een beetje warm.
Tegen 16 uur legden we weer aan  en zijn redelijk koud en nat weer in het hotel lekker in bad gestapt.
Eriks verjaardag werd daarna heel gezellig besloten in een Turkse eettent aan het water en laat in de avond kwamen we helemaal warm en droog weer thuis.

 a

Lycian way en Kayakoy

Vandaag gaan we gescheiden op stap. Dick en Erik gaan naar Santos en omgeving, Hans en Marga gaan een stuk van de Lycian Way lopen. Deze trektocht loopt van  Kayaköy bij Fethiye naar  Patara.  Op veel trajecten kom je op een boer of herder na niemand tegen. Wij liepen de toegangsroute van Fethiye naar Kayakoy, een steil pad over een oude verlaten stenen weg, die redelijk gemarkeerd is. Het was erg warm en na een par uur kwamen we geheel onverwacht aan bij een restaurantje, dat dicht onder de verlaten stad Kayakoy ligt. Terug met een regionaal busje (dolmus), dat eens per uur bezoekers van de dode stad heen en weer brengt. Het zwembad was heerlijk na de klimpartij! Wie weet vind ik nog eens iemand om de http://lycianway.com/ met mij te lopen :-)

Kayakoy is een Grieks stadje ontstaan aan het begin van de 14e eeuw op het oude Karmillassos, volledig vernietigd door een aardbeving, met uitzondering van een paar huizen. Volgens een "bevolkings ruil" overeenkomst ondertekend tussen de Turkse en de Griekse overheid in 1922, moesten de Griekse bewoners van Kayakoy terug naar Griekenland en de Turkse vanuit Griekenland naar Turkije.
Treurig om aan te zien hoe de verlaten huizen erbij liggen, met de trotse Turkse vlag in top bij de vervallen kerk.

Dalyan en Kaunos

Vanaf Fethiye rijden we in een dik uur naar Dalyan om daar de opgravingen van Kaunos te bezoeken.
We steken met een roeiboot de rivier over en lopen langs sap-stalletjes de 3 km lange en warme weg naar de hoger gelegen opgravingen van Kaunos.

Kaunos was een stad op de grens van Karië en Lycië, een paar km ten westen van het hedendaagse Dalyan 

De rivier  was de grens tussen de rijken Karië en Lycië. Aanvankelijk was Kaunos een aparte stadstaat; later maakte het deel uit van Karië en nog later van Lycië. Kaunos was een belangrijke zeehaven, waarvan de geschiedenis vermoedelijk teruggaat tot de 10e eeuw voor Christus. De stad had twee havens, de zuidelijke haven ten zuidoosten van de kleine burcht en de binnenhaven in het noordwesten ervan. De zuidelijke haven was vanaf de stichting van de stad tot grofweg het einde van het Hellenistische tijdvak in gebruik, waarna deze ontoegankelijk werd door uitdroging. De binnen- of handelshaven was af te sluiten met kettingen. Deze haven is tot in de nadagen van Kaunos in gebruik gebleven, maar door de verzanding van de delta en de havens had Kaunos haar belangrijke functie als handelshaven toen al lang verloren. Na de inname van Karië door Turkse stammen en een ernstige malaria-epidemie in de 15e eeuw na Chr. werd Kaunos geheel verlaten. Het grote hoefijzervormige amfitheater heeft en mooi uitzicht op  de zee in verte:

Op de weg terug zien we nog huizen in de bergwand en nemen we een heerlijke pannenkoek met kaas en granaatappelsap bij de toko van onze roeidames (moeder en dochter), die hier goede zaken doen. 

\

Fethiye

Zaterdag 6.10.2012 zijn we met Turkish Airlines naar Dalaman gevlogen en per huurauto naar Fethiye aan de kust gereden.
De hele regio met uitzondering van Fethiye en de vlakte erachter zijn bedekt met hoge bergen die de zuidwest uitlopers van het Taurusgebergte vormen. Deze bergen zijn vanaf de kustlijn 2000 meter hoog. De plaats ligt aan de baai van Fethiye die uitkomt in de Egeïsche zee.
Alles is hier groen en fris, een volledig ander landschap dan in midden Turkije, waar het 1000 m hoog was en droog, zelfs een beetje woestijn-achtig zo af en toe.
Het hotel ligt aan een jachthaven en je hebt er een prachtig zicht op het water. Het zwembad ligt op het dak van een restaurant, dat alleen bij slecht weer wordt gebruikt.
Zondag 7 oktober hebben we besteed aan het verkennen van de stad en de boulevard. Alles is rustig, de Turk gaat op zondag een ommetje, drinkt en eet wat en doet het rustig aan.
Je kunt hier kilometers langs het water lopen, onder de bomen als het te warm is, maar dat is nu niet het geval.
Overal restaurantjes, waar we in de middag een uniek menu namen:

In de avond liepen we naar de vismarkt, die van 10 tot 23 uur open is en war je je vis koopt en in een nabijgelegen restaurantje  laat klaarmaken. Gedeeltelijk overdekt en erg gezellig.

We zwommen vandaag twee keer en zijn dan praktisch alleen in het water. De hotelgasten liggen op bedden, drinken iets, lezen en kijken naar de lucht of doen een dutje. Het is er heel erg rustig.

Op weg naar Konya

Met de bus op weg naar Konya stoppen we bij klooster met mooie Byzantijnse fresco's  en heel veel in de rots uitgehakte cellen voor de monniken.

In Nigde (halverwege Konya) bezoeken we het museum met beelden uit de late steentijd en een aantal mummies.

Aan het eind van de dag zijn  we in een  karavanserai. Dit is een gebouw waar vroeger de karavanen met hun dieren en goederen konden overnachten. De kamelen sliepen dan buiten en de handelaren zelf sliepen binnen en deden ook  nog wat zaken. Om de 40 km was er een karavanserai. Dit is de grootste van Turkije.

Ons hotel ligt aan de rand van de stad Konya (1 miljoen inwoners) en heeft jammer genoeg geen zwembad. Verder heerlijk schoon en rustig met het nooit vervelende buffet met veel vers fruit en groenten. Op de kamer wifi en een heerlijk bad waar je stiekem even zonder gips in kunt.


Konya staat vooral bekend om de dansende derwisjen, die lange tijd achtereen in dezelfde richting blijven draaien. Het Mevlana-museum is aan deze derwisjen gewijd.  Dit museum, een soort klooster, is genoemd naar de mystieke filosoof en dichter Mevlana, de stichter van de orde van de dansende derwisjen. Ook zijn graftombe bevindt zich hier. Om deze reden wordt de stad ook als een heilige plaats beschouwd en is het een soort bedevaartsplaats.

De dans van de derwisjen bevat elementen uit de islam, het christendom en het boeddhisme. Het klooster had een grote aantrekkingskracht op vele volgelingen.Een van de belangrijkste regels volgens het leven van de derwisjen was de sema. Tijdens deze rituele dans draaien de monniken, gekleed in de karakteristieke gewaden en taps toelopende fez (hoed), steeds sneller in het rond, waardoor zij in extase raakten en zo hun ziel met het allerhoogste konden verenigen.

Verder is Konya een universiteitsstad en een bolwerk van de huidge islam.

Een vork in de heuvel

5 oktober 2012

Vroeg in de morgen naar Çatal Hüyük (Turks: çatal = vork; hüyük = heuvel) was een belangrijke neolithische  nederzetting in het zuiden van Centraal-Anatolië. De oudste bewoningslagen dateren van ca. 7500 v. Chr. De site werd in 2012 door UNESCO op de werelderfgoedlijst gezet.

De plaats bleef ruim 1000 jaar lang bewoond maar raakte rond 6200 v.Chr. in verval. Hoewel men aanneemt dat deze gebeurtenis mogelijk is veroorzaakt door onenigheid met betrekking tot de sociale orde binnen de nederzetting, zou het verval ook kunnen zijn veroorzaakt door het binnenvallen van migranten uit de ondergelopen gebieden rond de Zwarte Zee.Mogelijk ook werd Çatal Hüyük verlaten wegens uitputting van de bodem, waarna men uitweek naar nieuwe gronden. Met zijn 13 hectare is het tot nu toe de grootste en meest ontwikkelde nederzetting uit de late steentijd die gevonden is.

In 1958 werd Çatal Hüyük bij toeval door plaatselijke boeren ontdekt. De nederzetting kreeg echter pas wereldfaam door de opgravingen onder leiding van James Mellaart tussen 1961 en 1965. Bij die opgravingen bleek dit deel van Anatolië het centrum te zijn geweest van een hoogontwikkelde neolithische cultuur. Mellaart viel echter bij de Turkse autoriteiten in ongenade en werd uit Turkije verbannen, waarna er een eind kwam aan de opgravingen. Tot 1993, toen het werk werd hervat door de eveneens Britse archeoloog Ian Hodder van de universiteit van Cambridge.

Zo was het:

en zo is het nu: 18 verdiepingen diep!

Op de laatste dag van dit gedeelte van onze reis bezoeken we ook nog drie musea. want het staat in het programma :-)

Het archeologisch museum laat bijv. een spiegeltje en een gesp uit 7000 jaar voor Chr. zien en sarcofagen met afbeeldingen van Heracles uit de Romeinse tijd zien. Een mooi tegelmuseum gevestigd in een Koranschool. Te veel om op te noemen allemaal, maar toch een heerlijke dag. En dat niet alleen voor ons; ook de Turken in dit bolwerk van de Islam (Konya) genieten van de vrijdagmiddag:

Eenmaal terug in het hotel moest er nog gepind worden in de stad en daarna ondernamen we pogingen om de tickets voor 13 oktober in orde te krijgen, hetgeen maar gedeeltelijk  lukte. Geen reclame voor het reisbureau  dat zich er lekker  gemakkelijk van afmaakt. Eenmaal aan de kust gaan we ons er verder in verdiepen.

Een ballon en schuilen

3-oktober 2012: In de heel vroege morgen maken we een ballonvaart over Cappadocië, waarvan Neveshir de grootte stad is.  een ware belevenis!
Ons hotel staat er een eindje buiten en is een echt massatoerisme-hotel. Er komen dagelijks ettelijke bussen met vaak Aziaten of mensen uit Latijns Amerika die massaal in "1 dag" Turkije doen. De eetzaal is heel druk en je kunt elkaar nauwelijks verstaan. Maar: het zwembad is heerlijk en het eten ook!
Het hele gebied Cappadocië is een speerpunt voor het massatoerisme van vandaag de dag. In de rij voor een schuilkerk..... kom daar in Nl eens om. We bezoeken er in totaal 4, lekker druk maar toch mooi.
Mooie fresco's te zien als je eenmaal binnen bent, maar je krijgt maar  3 tot 5 minuten om alles te bekijken en om de mensen een beetje te laten doorstromen.
De Turken hebben het heel goed in orde allemaal; het parkeren van soms meer dan 10 bussen is goed geregeld er is eigenlijk nergens file. De wegen in dit gebied zijn matig tot 4-baans en je rijdt zo'n 50 km per uur, want de vele dorpen houden erg op. Massatoerisme ten top, maar wel heel erg mooi om te zien.

In de middag (gelukkig droog tussen de buien door) maken we een mooie wandeling door drie dalen die hier door het gebied lopen. Redelijk veel klimmen, maar voor bijna alle toeristen goed te doen. In dit gebied is het veel minder druk.

Je zit ook hier kerken en "huizen" , waarin men woonde vanaf de 8ste eeuw na Chr.

Moege(s)treden keren we hotelwaarts om ons op  te maken voor de traditionele dansavond, die Dick en ik overslaan. Wij gaan liever zwemmen en dan in de avond lekker nog een ommetje of ......

Cappadocia

2 oktober 2012: Vandaag ca. 5 uur in de bus op weg naar Cappadocië.
De landstreek Cappadocië is een van 's werelds grootste natuurwonderen. De hoogvlakte waarin deze kuil zich bevindt, ontstond na een enorme uitbarsting van drie vulkanen zo'n 40 miljoen jaar geleden. De erupties en de vulkanische neerslag, die op de grote uitbarsting volgden, hielden vele duizenden jaren aan. In de miljoenen jaren daarna, sleten de extremen van het landklimaat en de rivier de Kizilirmak het plateau uit. De vorming van de typische tufsteenkegels komt grotendeels door harde stukken lava die oorspronkelijk in de enorme `tufsteenkoek' lagen. Door erosie kwamen ze bloot te liggen, waarna wind en water minder invloed hadden op het onderliggende tufsteen. Op plaatsen waar deze harde stenen in de tufsteenkoek ontbraken, vormden zich tafelformaties, waarin rivieren diepe ravijnen uitsleten. Al in de prehistorie werd dit gestolde lava gewonnen en werden de markante tufsteenkegels uitgehakt tot woningen. Vanaf deze tijd tot de jaren 1950, toen op last van de regering deze holwoningen verlaten werden, woonden hier mensen. Millennium na millennium. En vandaag de dag zien sommige rotswanden en kegels er dan ook uit als gatenkaas.
We bezoeken de ondergrondse stad waar in de jaren 800 tot 1000 de christenen woonden en zich verborgen in de diepe ondergrondse woningen en kerken. Zeven niveaus diep en bereikbaar via tunnels en gangen. Er waren wasplaatsen, bergplaatsen voor wijn, voedsel en water.

 

 



We logeren in een groot druk hotel met zeer matig internet en toeristen uit de hele wereld. Samen met een Japanner in het zwembad (buiten en koud) en met een gefrustreerde Argentijn in de lobby aan het (heel traag) internetten. Daar vraag je om als je zo nodig het Werelderggoed van Unesco wilt bezoeken :-)

Naar Hattussa

1.10.2012: Op weg naar Hattussa bezoeken we de Hittitische site Alacahoyu, waar de omtrekken van een oude stad uit ca, 1700 v.Chr. te zien zijn.Mooie poort bij de ingang met sfinxen. Daarnaast stenen platen met reliëfs. Verder priestergraven met botten en schedels van heilige stieren.

Via Yazihkaya rijden we naar een plaats waar inde rotsen duizend goden zijn uitgehouwen. Erg mooi met het schuine licht van de middag. 

Tot slot van deze niet al te warme dag rijden we langs de lange stadsmuren van de oude stad Hattussa, die nog lang niet helemaal opgegraven is. Daarom is de weg ook niet van asfalt, maar van klinkers. Er zijn 5 poorten in de muur en een tunnel. Alles goed verdedigbaar in tijden van nood. 

Het hotel in Hattussa is eenvoudig maar met heerlijk vers eten en vooral heel veel fruit. Het is voor ons maar voor 1 nacht, dus we leven "uit de koffer". 

e

De Hittieten

De Hittieten zijn een antiek volk dat een Indo-Europese taal sprak, en een koninkrijk stichtte rond de stad Hattusa noord-centraal Turkije. Dit rijk hield stand gedurende een groot deel van het tweede millennium voor Christus.

In het Museum van Anatolische beschavingen van Ankara is een prachtige collectie kunst uit deze periode te zien. Alles goed in het Engels aangegeven en zelfs met een audio-tour te bekijken. 

De grondlegger van het moderne Turkije is Ataturk, die in een prachtig mausoleum is bijgezet. Hij overleed in 1938 en is tot op de dag van vandaag nog heel populair. Vandaag (zondag) is het er erg druk. Toegang is gratis en je kunt er de hele dag zoet zijn. Kijken naar een soort Panorama van Mesdag maar dan over Turkije en de vele veldslagen. Ook zijn auto's en vele pakken/jassen en slippers zijn te bewonderen.
Leuk om te zien dat jong en oud hier nog altijd veel belangstelling voor heeft.

De tempel van Keizer Augustus en Rome ligt in een ruïne met de inscripties over zijn leven, wensen voor begrafenis etc. De inscripties konden we niet zien, wel de oude vervallen huizen van hout, die daar in de buurt nog staan. Men is bezig dat allemaal op te knappen. Eenmaal af lijkt het een beetje op de vakwerkhuizen in Duitsland. 

Al met al een informatieve dag, die begon met een kleine lezing en kennismakingsronde en ook eindigt met een lezing over de dingen die we morgen gaan zien. Nooit te oud om te leren :-)

Amsterdam - Ankara

29 september 2012
Met Turkish Airlaines van Amsterdam via Istanbul naar Ankara. Enorme vliegvelden en veel bedrijvigheid, want het land telt 75 miljoen inwonders. Toen Ataturk het moderne Turkije in 1923 stichtte waren er 17 miljoen mensen.
Omdat het mooi helder weer was vandaag hadden we een prachtig zichtop de Zwarte Zee en de Bosporus. Enorm grote vrachtschepen vol containers baanden zich een weg door het zonovergoten water.
Ons hotel ligt in een brede heel lange straat met veel hotels en veel moderne winkels en overal laat in de avond alles nog open, tot de marktkramen aan toe.
In het hotel is een bruiloft aan de gang, zodat we ons meteen op de hoogte kodnen stellen van de laatste mode alhier.
Morgen gaan we los in musea en mausolea met als klapper het zwembad, weliswaar inpandig, maar toch lekker (hoop ik).

 

Voorbereidingen

Voor het eerst naar Turkije!
Hieronder de route die we af zullen leggen: eerst cultuur in het midden, daarna een week aan de kust in Fethiye.